Όπου μπέχο τρέχω

Η ΔΕΠΑ (Δημόσια Επιχείρηση Αερίου), είναι η εταιρεία που εισήγαγε το φυσικό αέριο στην Ελλάδα.


Το μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΠΑ, ανέρχεται σε 991,2 εκ. ευρώ. Σ’ αυτό συμμετέχει κατά 35% η εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. και κατά 65% το Ελληνικό Δημόσιο. Η ΔΕΠΑ εποπτεύεται από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.

Τα πιο πάνω αναφέρονται στο επίσημο site της ΔΕΠΑ, (depa.gr). Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνουν ότι η ΔΕΠΑ ανήκει σε κάθε φορολογούμενο πολίτη, άρα και σ' εμένα.
Τότε ερωτώ. Εγώ γιατί δε δικαιούμαι μπέχο ταξιδάκι; Γιατί εμένα δε με παίρνουν μαζί τους εκδρομούλα εκεί που πηγαίνουν οι εκπρόσωποι της Θεσπρωτίας και των Ιωαννίνων;
Δήμαρχοι, σύμβουλοι, κάτοικοι, πάνε στη Θεσσαλονίκη τρώνε ψαράκια, πίνουν και γλεντάνε στον Πάριο, κάνουν υδρομασάζ στο Porto Palace όπου διαμένουν για να πειστούν λέει ότι το φυσικό αέριο είναι για το καλό μας και να μπορέσουν κι αυτοί με τη σειρά τους να πείσουν εμάς.

Τελικά, αν και γύρισαν χαλαροί δε μπόρεσαν να πείσουν τους "άπιστους" παρόλο που είναι λίγοι. Έτσι η ΔΕΠΑ αποφάσισε να διοργανώσει μία νέα τζάμπα εκδρομούλα, στο εξωτερικό αυτή τη φορά, στην Ιταλία για να πειστούν εκ νέου οι δήμαρχοι, σύμβουλοι, κάτοικοι, μήπως και η Ιταλική αύρα τους εμπνεύσει καλύτερα και καταφέρουν να πείσουν τους άπιστους Θεσπρωτούς-Περδικιώτες.

Εγώ όμως έχω μια απορία σε όλα αυτά. Ο Δημήτρης ο Μπαράτσας (Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ιωαννίνων), με τη σύζυγό του γιατί έπρεπε να πάνε στην Ιταλία για να πειστούν; Ο άνθρωπος είχε ήδη στηρίξει από τις 20 Μαίου, σε δημόσια τοποθέτησή του το έργο, χαρακτηρίζοντάς μάλιστα έργο "πνοής", έργο εθνικής και τοπικής σημασίας.
Εκτός αν παρεξήγησα και θέλουν οι άνθρωποι να βάλουν φυσικό αέριο στο σπίτι τους μετά από σαράντα χρόνια που θα έρθει και στα Γιάννενα, άρα έπρεπε να δούνε τις εγκαταστάσεις στη Ρώμη και στη Φλωρεντία.

Αν είναι έτσι πείτε σας παρακαλώ στη ΔΕΠΑ ότι θέλω κι εγώ κάποτε να βάλω φυσικό αέριο στο σπίτι μου. Αν διοργανώσει κι άλλο κανένα μπέχο ταξιδάκι πάρτε κι εμένα την άπιστη σας παρακαλώ.

Ησυχία μην ξυπνήσουν οι Γιαννιώτες

Αμ δε.  Νομίζεις...

Οι Γιαννιώτες είναι γνωστοί σε όλους και ιδιαίτερα στους ίδιους τους Γιαννιώτες, για τη συλλογικότητα, αγωνιστικότητα και συμμετοχικότητά τους. Είναι αυτοί που ιστορικά, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία, θα βγουν πρώτοι στους δρόμους διεκδικώντας μια θέση στην παραλία μόλις φτιάξει ο καιρός.


Είναι αυτοί που πρώτοι θα παλέψουν και θα συγκρουστούν για μια θέση παρκινγκ στη Γαριβάλδη.

Είναι η λεβεντιά τους και η επαναστατικότητά τους που θα ξεδιπλωθεί στις λαϊκές πίστες και στα ουζερί της πόλης

Είναι αυτοί που πρώτοι θα διαδηλώσουν μόλις τους πασάρεις ή αν έστω υποψιαστούν ότι θέλεις να τους πασάρεις τα σκουπίδια στο χωριό τους.

Είναι αυτοί που πρώτοι θα προτάξουν τα στήθη τους και θα ξεσηκωθούν με ανυπολόγιστες συνέπειες όταν τους ξυπνήσεις από το μακάριο ύπνο τους ή τους πειράξεις τον ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ.

Είναι τέλος αυτοί που θα τους δεις πρώτους να συμμετέχουν γεμάτοι όρεξη, ιδέες, δύναμη, αποφασιστικότητα και ζωντάνια σε εθελοντικές δράσεις για την καλυτέρευση της ποιότητας της πόλης τους και της ζωής τους,

Απλά έχουν ένα ιδιόμορφο στυλ συμμετοχής. Τους αρέσει πάρα πολύ να δίνουν τα εύσημα στους πέντε-δέκα οργανωτές-εθελοντές, αλλά να παρακολουθούν από κάποιο μαγαζί. Είναι κάτι σα να λέμε «Εθελοντισμός από απόσταση» ή καλύτερα «Νοητή Συμμετοχή», «Συμμετέχω μ’ ακούς;», κλπ.

Με τον ίδιο απαράμιλλο Γιαννιώτικο αγωνιστικό και συμμετοχικό τρόπο, οι ίσως διακόσιοι «Αγανακτισμένοι» Γιαννιώτες, μαζεύτηκαν χθες μπροστά από τη Νομαρχία για να δείξουν σε όλον τον κόσμο για ακόμη μια φορά «ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΣΥΧΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑΝΝΙΩΤΕΣ».

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΝΝΕΝΑ. ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ. ΤΕΛΟΣ.

Παγκάκι πριν-Παγκάκι μετά

Επιτέλους κάποιοι από τη Δημοτική αρχή μερίμνησαν και μπάλωσαν κάποια φθαρμένα παγκάκια στην παραλίμνια περιοχή κοντά στην πλατεία Μαβίλη.

 

Στην κυριολεξία όμως τα μπάλωσαν! Ίσως το patchwork να είναι κι αυτό μια σύγχρονη μορφή τέχνης που μπορεί να εφαρμοστεί και στα παγκάκια.

Δεν ξέρω απλά αν πρόλαβαν από το Travel channel όταν έκαναν τα γυρίσματα στην περιοχή μας να γυρίσουν το σύγχρονο αυτό θαύμα που στολίζει την πόλη μας.

Στρος Καν

Η αστυνομία της Νέας Υόρκης ανέκρινε τον Ντομινίκ Στρος Καν, σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση 32χρονης καμαριέρας.

Το περιστατικό συνέβη στο ξενοδοχείο Σοφιτέλ. Όπως κατήγγειλε η ίδια, βρισκόταν στη σουίτα του Στρος Καν, όταν ο 62χρονος βγήκε από το μπάνιο γυμνός, της όρμησε και την έριξε στο πάτωμα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, ο Στρος Καν της ζήτησε να του κάνει στοματικό έρωτα!

Καλά ρε αθεόφοβε Στρος δεν παίζεσαι! Δε σου φτάνει που πηδάς καθημερινά 13.000.000 Έλληνες, ξεφτιλίστηκες για μια καμαριέρα στο Μανχάταν;


Αλλά τι περιμένεις; Αχόρταγοι αυτοί οι πολιτικοί.
Μήπως αυτά τα κάνει γιατί δεν του κάθεται η Μέρκελ ή μήπως ακολουθεί το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι ελπίζοντας έτσι να κερδίσει τις εκλογές στη Γαλλία;

Ξεφτίλα

Την Πέμπτη το Πνευματικό Κέντρο, στα πλαίσια των παραστάσεων «Όπου μπέχο τρέχω», κάλεσε τον Σ. Κούλογλου για την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου». Μη με ρωτήσετε τι συζήτηση έγινε στο τέλος γιατί δεν άντεξα κι έφυγα στο μισάωρο.

Όλο το σκηνικό Mία απίστευτη Ξεφτίλα. Αρχικά ο χειριστής δε μπορούσε να βάλει το DVD να παίξει και πειραματιζόταν επί δέκα τουλάχιστον λεπτά να βρει τον τρόπο για να ξεκινήσει την ταινία από την αρχή. Αφού απελπίστηκε, άρχισε να τη γυρνάει πίσω, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Από τη μέση ως την αρχή την είδαμε σαν πρώτη προβολή σε Rev.
Για να μην τον αδικήσουμε κιόλας, κάποια στιγμή τα κατάφερε. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι άρχισε και η προβολή. Μείναμε για αρκετά λεπτά κοιτώντας το κουμπί «έναρξη».

Για να μην πλατειάζω η ταινία άρχισε μετά κόπων και βασάνων και με τη βοήθεια των παραινέσεων των θεατών, που καλύτερα δηλαδή να μην είχε αρχίσει. Φανταστείτε ότι η δική σας τηλεόραση στο σπίτι σας έχει σίγουρα μεγαλύτερη οθόνη. Δεν συζητώ φυσικά καν για την εικόνα και τη φωνή. Με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, τότε που έβλεπα κάτι ελληνικές επετειακές ταινίες που προβάλλονταν οι ειδήσεις, σαν κινηματογράφος.
Να φανταστείτε ότι ακόμη και τα επίκαιρα προβάλλονταν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια εκείνη την εποχή, συνυπολογίζοντας φυσικά την τεχνολογική τους κατάσταση.

Ο χαρακτηρισμός ξεφτίλα ίσως και να είναι επιεικής για το μέγεθος της συνολικής παρουσίασης.

Ο Δήμαρχος, ο Πρόεδρος, ο Αντιπρόεδρος και η Διευθύντρια του Πνευματικού κέντρου έπεσαν οι «καημένοι» από τα σύννεφα. Φυσικά αυτό που κυρίως τους ένοιαζε ήταν ότι ξεφτιλίστηκαν στα μάτια του Κούλογλου, γιατί αν τους ένοιαζε για το πόπολο των Γιαννιωτών, θα ήταν γνώστες της ξεφτίλας από την προηγούμενη προβολή που είχαν κάνει με τα ντοκιμαντέρ του 13ου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Τότε δεν είχε θορυβηθεί κανείς. Σιγά μη σκεφτόμαστε και τους παγουράδες τώρα.

Αγαπητέ κ. Ελισάφ, πραγματικά εκτιμώ την προσπάθειά σας, αλλά με «πορδές δε βάφονται αυγά». Είπαμε κρίση-κρίση, αλλά είναι προτιμότερο να το κλείσετε το μαγαζάκι που ονομάζετε «Πνευματικό Κέντρο», παρά να ξεφτιλιζόμαστε όλοι μαζί.

Εμείς οι Γιαννιώτες δεν είμαστε όλοι της Γαριβάλδη. Έχουμε δει στη ζωή μας και πέντε καλές παραστάσεις, ενημερωνόμαστε και λίγο, παλεύουμε καμιά φορά και την πνευματική μας καλλιέργεια, έχουμε κι ένα καλό πολλές φορές βιωτικό επίπεδο. Δεν είναι σωστό να μας υποτιμάτε και κυρίως με τέτοιο τρόπο. Αν δεν μπορείτε να αγοράσετε ούτε έναν προτζέκτορα της προκοπής, την επόμενη φορά που θα τολμήσετε να προβάλετε μια ταινία, έχω να σας προτείνω τα εξής:

1. Να με πάρετε ένα τηλέφωνο να σας φέρω το δικό μου από το σπίτι

2. Να ζητήσετε να σας κάνει κάποιος από την πόλη μια δωρεά.

3. Να πάτε να νοικιάσετε έναν.

4. Να κάνετε προβολή σε μια αίθουσα του Ψυχαγωγικού Πάρκου Παραλίμνιο και δε μας πειράζει εμάς ειλικρινά, βάλτε μας και 3,4,5, ευρώ εισιτήριο.

Αυτό όμως που πραγματικά έχω να σας συμβουλέψω και που πιστεύω ότι ίσως σώσει λίγο την κατάσταση, είναι να βάλετε ένα κουτάκι στην είσοδο του Πνευματικού Κέντρου «Υπέρ Εξοπλισμού», έτσι ώστε όλοι όσοι προσέρχονται να παρακολουθήσουν τις συμπαθητικές μεν αλλά φτωχομπινέδικες παραστάσεις που ανεβάζετε, να προσφέρουν τον οβολό τους, μήπως και μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρετε εκεί στο Πνευματικό να αγοράσετε έστω κάποιον υποτυπώδη εξοπλισμό 

Ο κύριος Πηδηχτ-όπουλος

Σήμερα θα μιλήσουμε για κάποιον «Πηδηχτ-όπουλο» αναπληρωτή καθηγητή που εδρεύει σε κάποιο Τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Κύριο χαρακτηριστικό του Τμήματος είναι ότι η πλειοψηφία του αποτελείται από φοιτήτριες.
Ο «Πηδηχτ-όπουλος» έχει ως διδακτική μέθοδο να καλεί τις φοιτήτριές του πρώτα για μία εξέταση από το κρεβάτι του και μετά από τα έδρανα του Πανεπιστημίου.
Αν κάποιο κορίτσι αποφασίσει να πάρει τα «πριβέ» Σεμινάρια θα μπορέσει να φτάσει και στο στόχο της, το πτυχίο. Αν όμως δεν ενδώσει και αντισταθεί στις ορέξεις του πνευματικού αυτού πατέρα, τότε μαύρο φίδι που την έφαγε. Μπορεί να σέρνεται εξάμηνα ατελείωτα, μόνο με το δικό του μάθημα και πτυχίο να μη βλέπει στον ορίζοντα.
Το γεγονός αυτό της θρασύτατης ανηθικότητας όλοι το γνωρίζουν, χρόνια τώρα, εντός των πυλών και όχι μόνο του Πανεπιστημίου. Φυσικά μένει ατιμώρητο, γιατί πολύ απλά κανένας δεν τολμά να το αγγίξει. Ποιος από τους συναδέλφους του "πνευματικού" αυτού ανθρώπου θα τολμούσε ποτέ να καταφερθεί εναντίον του; Σήμερα εσύ αύριο εγώ.
Ποιο παιδί 18 και 22 ετών θα μπορούσε να τα βάλει με την εξουσία του Αναπληρωτή καθηγητή; Ποιος γονέας θα μπορούσε να βγάλει άκρη σε ένα σύστημα καλυμμένης ανηθικότητας, ατιμωρησίας και αυθαιρεσίας;
Ο αχόρταγος και ανικανοποίητος «Πηδηχτ-όπουλος» τα γνωρίζει όλα αυτά πολύ καλά. Χωρίς κανένα όριο και φραγμό, χρόνια τώρα, εκβιάζει απροκάλυπτα τις απελπισμένες φοιτήτριες, προσπαθώντας να τις παρασύρει στο κρεβάτι του με αντάλλαγμα το πτυχίο τους.

Αν θέλει λοιπόν το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων και των πλέον άρτια οργανωμένων Πανεπιστημίων της χώρας, ας φροντίσει να αποβάλλει από τους κόλπους του όσους και όσες το ντροπιάζουν.

Αποχή

Αποφάσισα όλο αυτό το διάστημα να κάνω αποτοξίνωση από κάθε είδους ειδησεογραφία, αλλά και να αδιαφορήσω για την οποιαδήποτε κιτσιά, μιζέρια και κακομοιριά που «στολίζει» την πόλη μου. Δυστυχώς ενώ αρχικά πίστευα ότι η αποχή θα με έκανε να αισθανθώ καλύτερα τελικά ο στόχος δεν επιτεύχθηκε.

Υπάρχει τόση μεγάλη ανασφάλεια, ψυχοπλάκωμα, κινδυνολογία κι εγκατάλειψη στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δυστυχώς δεν υπάρχει πια καμία ελπίδα για την ύπαρξη κάποιου μυστικού φίλτρου ευθυμίας. Η ψυχολογία της μάζας που συμπαρασύρει τα πάντα, βρίσκεται για πρώτη ίσως φορά στη νεότερη ιστορία σε κατάσταση απίστευτης ανασφάλειας και συγκεχυμένης πληροφόρησης που την οδηγεί σε εθνική θλίψη, έως και κατάθλιψη.

Είναι αυτή η αίσθηση που δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, που για πρώτη φορά λες να έχουμε την υγεία μας, αλλά πραγματικά το εννοείς, που δε σχεδιάζεις ούτε για το άμεσο μέλλον, δε συζητάμε πια για το μακρινό, που προσπαθείς να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν αλλά κατά βάθος αισθάνεσαι τύψεις που τα έκανες, αλλά και δεν τα ευχαριστιέσαι γιατί σου κόστισαν κάτι παραπάνω, που προσπαθείς να αναθεωρήσεις πράγματα και καταστάσεις χωρίς τη θέλησή σου, που ακούς κάθε μέρα και μια καινούρια ιστορία προβληματισμού, πόνου και θλίψης, που κάνεις κάθε μέρα το λογιστή στο σπίτι σου, που ψάχνεις εναγωνίως να βρεις κάτι που θα σε κάνει να γελάσεις, που ανακαλύπτεις ότι το χιούμορ σου έχει αρχίσει να σε εγκαταλείπει, που δεν έχεις τη διάθεση να μεταδώσεις όνειρα στα παιδιά σου…

Το μεγάλο ζήτημα πλέον για τη χώρα δεν είναι το χρέος που μας βαραίνει, αλλά η ψυχική ισορροπία των πολιτών της και δυστυχώς όταν χάσεις τον έλεγχο σ’ αυτόν τον τομέα δεν υπάρχει αναδιάρθρωση.
Θα χρωστάμε για πολλά πολλά χρόνια την ψυχική μας ισορροπία και την πιθανή ευτυχία μας.

Η ελπίδα και τα όνειρα είναι το μεγάλο στοίχημα αυτή τη στιγμή.